Και είσαι πάλι εκεί, μέσα στις στάχτες σου
Και παίζεις ζωγραφίζοντας πουλιά νεκρά
Είσαι εκεί και περιμένεις ένα μικρό χαμόγελο
Μια ηλιαχτίδα στα μάτια που δεν είδες.
Σηκώνεσαι και σκουπίζεις απαλά το ρούχο για να μην σκιστεί
Είναι ένα κουρέλι της ζωής σου και αυτό
Τα συλλέγεις για να έχεις αβάντζα για το ταξίδι σου
Μαζεύεις τροφή για το μυαλό σου από θρανία πεταμένα στην πυρά
Διαβάζεις πάνω σε αυτά ότι δεν σε έμαθαν οι άλλοι.
Κοιτάς τριγύρω σου και δεν υπάρχει κανείς εκτός από εσένα και την μοναξιά σου.

Φωνάζεις μα δεν ακούγεσαι
Μα και να σε ακούσουν, ποιος θα είναι αυτός που θα σου πει έστω και ένα γεια.. ένα αντίο.
Σέρνεις τα πόδια στην άμμο των παραισθήσεων και μουρμουρίζεις
Πίσω σου κουβαλάς την σκιά σου.. μάλλον σε ακολουθεί
Μα δεν την θέλεις. Μια ζωή ήταν πίσω σου, δίπλα σου μπροστά σου.
Άντε γαμήσου και εσύ!

Και τρέχεις…
Μα εκείνη είναι πίσω σου..
Παράτα με σου λέω! Τράβα και παίξε σε άλλο σώμα νεκρικό
Εγώ ζω ακόμα μωρή πουτάνα!
Ρώτα την ζωή…
(μα εκείνη δεν απάντησε ποτέ)
Φύγε θα σε σκοτώσω! Μην με αναγκάσεις σου λέω
(μα εκείνη ξωπίσω γελούσε σαρκαστικά)
Πήγαινε κρύψου στην σπηλιά σου ρε δαιμόνιο!
(και συνέχιζε να γελά ακόμα πιο ειρωνικά)
Ποιος είναι εδώ γαμώ την πουτάνα μου?
Πάλι μονάχη μου είμαι?
Στο διάολο όλοι!!
Τρέχω… τρέχω.. λαχανιάζω
(και εκείνη ακόμα εκεί)
Μα το βρήκα…
(Μονάχα μια ηλιαχτίδα)
Τώρα θα δεις μωρή καργιόλα!
(να έχω στο νου μου να βρω το κέντρο, μόνο έτσι θα πεθάνει)
Και μένω εκεί.. στάσιμη
Για ώρες…
Εκείνη πέθανε… μα για λίγο

Το φως έφυγε
Και έμεινα και πάλι μόνη..
Με εκείνη να ξερνοβολάει τις τύψεις τις
Να κλαίει και να οδύρεται για τα εγκαύματα της Νιόβης
Σε σιχάθηκα πια
Σε φτύνω και σε πετάω
Σκοτείνιασε…
Εκείνη πέθανε, μα όχι για πάντα
Εγώ…
Απλά …
Τίποτα…
Τις σκέψεις μου διαβάζετε
Γιατί μιλιά δεν έχω