Και τότε ο Διάβολος βγήκε από τα σκέλια της, αγέννητος όπως πάντα, δίχως πόνο και στάλα αίμα. Ήταν εκείνος που κάποτε της έκλεινε το μάτι και την έριχνε με βρομόλογα για της κάνει έρωτα… εκείνος που τώρα κάπου πλανάτε μέσα στο δικό σου κόσμο…
Με πόδια, που δίχως άλλο δεν υπάρχουν και χέρια που απλώνονται σαν ύαινες στα σπλάχνα του μυαλού σου.
Πως?Το μυαλό δεν έχει σπλάχνα? Αγέννητες είναι και οι ιδέες σου…

Διάβολος.. μια νύχτα που ξημέρωσε το θέλημα σου και απο τότε βίζιτες κάνει στην φλέβα σου. Πιπιλάει το γάλα σου απο το στήθος που ζήλεψε ο οργασμός σου, εκείνος που δεν χαρίστηκε… εκείνος που το όνομα του μοιάζει με κατάρα μάγισσας σε χρόνο πίσω απο εμάς.

ΜΙα νύχτα σαν αυτή γυρεύει για να χωθεί ξανά μέσα σου, εκεί που πλέον δεν τρυπώνει κανείς. Κοιτάς τον κάτω κόσμο και χαμογελάς σαν παρθένα σε νεκροταφείο.. αθώα και πονηρά…
πρόστυχα…
και τα χέρια του εγκωβίζουν το κορμί σου, γδέρνουν τις ρόγες απο το στήθος βαφτίζοντας τα κεράσια…
και εκείνα, με αίματο βαμμένα να μένουν καρφωμένα σαν δαχτυλήθρες στις διάφανες ίνες των άκρων του.

Διάβολος…
και μια ευχή σε κυνηγά να κάνεις…
η νύχτα ακόμα παραμένει και εσύ με κοιτάς και σκέφτεσαι
με κοιτάς.. τον κοιτάς και μένεις…

Κάθε που ο Διάβολος βγαίνει να χορέψει
εσύ γεννάς τα παιδιά του…
καλώς όρισες νεογνό μου.