«Θυμάμαι να με κοιτά … νευριασμένος με εκείνα τα πελώρια μάτια, όχι θυμωμένα … όχι όχι δεν ήταν θυμωμένα, μάλλον πληγωμένα θα έλεγα … αγανακτισμένα … έμοιαζα να είμαι η μορφή του, να με κοιτώ, να ξεμακραίνω … μα δεν είμαι εγώ, δεν ήμουν εγώ ή μήπως …»
Με κοιτά … το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο στα μάτια μου, σε μάτια που δεν ξέρω αν βλέπει … δεν ξέρω αν με βλέπει, δεν νομίζω ότι υπάρχω μπροστά του, δεν νομίζω ότι ανασαίνω δίπλα του.

Βαριανασαίνει και γυρνά απότομα την πλάτη και φεύγει, χάνεται σε ένα διάδρομο φωτεινό … κάπου προς την κουζίνα. Όχι δεν ήταν κουζίνα, εκεί ήμουν εγώ, σχεδόν κοντά στο πάσο με φως από λάμπα φθορίου, έναν φωτισμό που έκανε την ατμόσφαιρα περίεργη. Τον είδα να χάνεται πίσω από έναν τοίχο, νομίζω μπήκε σε ένα δωμάτιο μα δεν είμαι σίγουρη … ξαφνικά άρχισε να φωνάζει, να ωρύεται και να κραυγάζει από θυμό, από κάτι τραγικό.
Τον θυμάμαι να κλαίει συχνά και να θρηνεί, να τσακώνεται, μα κυρίως από το τηλέφωνο … και να κλαίει ξανά.
-Σκότωσες ένα παιδί 17 χρονών!

Νομίζω ότι τσακωνόταν με την γυναίκα του, έτσι έδειχνε τουλάχιστον …. Με μια γυναίκα που σκότωσε κάτι, που έβγαλε κάτι … που αρνήθηκε κάτι.
Δεν την είχα δει ποτέ μα ούτε και εκείνον, πρώτη μου φορά … μα έμοιαζε τόσο οικείο μα και τόσο ξένο.
Τον είχα ακούσει πολλές φορές να το λέει, είχα δει πολλές φορές την ίδια σκηνή, είχα νιώσει πολλές φορές κομμάτι από αυτό, κομμάτι που χρειαζόταν να μάθει κάτι παραπάνω για αυτήν την περίεργη ιστορία, για αυτήν την ιστορία που πονούσε κάποιον 17 χρόνια.

-Τι συνέβη;
Βρέθηκα να κείτομαι μπρος της … να την κοιτώ, να την χαζεύω… τι όμορφη που είναι … και η φωνή μου κατέβασε ντεσιμπέλ, χαμήλωσε τόσο που δεν την άκουγα, είχα χάσει τα λόγια μου … άκουγα μόνο τον αντίλαλο στο κεφάλι μου «Τι όμορφη που είναι …»
Σώπασα για λίγο, την κοιτούσα που καθόταν γυμνή σχεδόν, σε μια στάση σαν σε ανάκλιντρο, τόσο καλλίγραμμο σώμα, σαν φίδι που ξαποσταίνει για λίγο και περιμένει … περιμένει να μιλήσει, περιμένει να γοητεύσει … δεν ξέρω … πραγματικά δεν ξέρω …. Και δεν ήξερα … δεν νομίζω ότι κατάλαβα ποτέ, ούτε ακόμα και τώρα.

Θυμάμαι που βρέθηκα μονάχα μπρος της, δεν θυμάμαι πως … δεν ξέρω γιατί, ήξερα μόνο ότι θέλω να της μιλήσω, να την ρωτήσω τι συνέβη …. Δεν περίμενα κάτι, δεν περίμενα απάντηση … δεν ήθελα απάντηση από την ώρα που την είδα, καθόμουν μονάχα και την κοιτούσα. Χάζευα τα όμορφα μάτια της, είχα παγιδευτεί εκεί μέσα και με άφηνα να ξεμακραίνω, με κοιτούσα να περπατάω σε εκείνο το πράσινο των ματιών της ή μήπως στο γαλάζιο χάδι; Δεν θυμάμαι …. Θυμάμαι ότι ήταν βαμμένα τα μάτια της, με σκιά πράσινη, γαλάζια και ελαφρώς βιολετί … χρώματα βαλμένα έτσι σαν σε ξωτικό … χρώματα απλωμένα σαν ζάχαρη στα βλέφαρα της … δεν ξέρω δεν μπορώ να το περιγράψω, όσο και να τα κοιτούσα ένιωθα ότι παγιδευόμουν εκεί μα δεν με ένοιαζε … την κοιτούσα.

Θυμάμαι να κρατώ ένα μπουρνούζι και να το αφήνω σαν αεράκι πάνω της, τόσο ανάλαφρα για να καλύψει το σώμα της, την γύμνια της … όχι δεν με ενοχλούσε … ή μήπως ναι ; Δεν ξέρω γιατί το έκανα, μάλλον ένιωσα άσχημα, ήθελα να μάθω δεν ήθελα να δω … μόνο που αυτό έκανα, έμεινα να την κοιτώ, να την κοιτώ μέσα στα μάτια και να προσπαθώ να φυλακίσω την κάθε της λεπτομέρεια, δεν θυμάμαι πολλά, μονάχα τα μάτια της …

Με κοιτούσε και μιλούσε, μου εξιστορούσε τι πραγματικά συνέβη, τι πραγματικά έγινε, μα για μένα μέχρι τότε υπήρχε μονάχα σιωπή, τα μάτια της… αυτά τα τόσο περίεργα και μαγευτικά μάτια.

Μα στο μυαλό μου έρχεται πάλι η θλίψη του και τα λόγια του άνδρα, του άνδρα εκείνου που κλαίει χρόνια 17.
-Πριν 17 χρόνια το σκότωσες!

Ξύπνησα από το λήθαργο και κοίταξα τον χώρο … ένα δωμάτιο σχεδόν φωτεινό και οικείο … μα άγνωστο. Έμοιαζε θολό πίσω της, γιατί επίκεντρο ήταν ακόμα εκείνη και τα μάτια της. Το σώμα της είχε καλυφθεί με ύφασμα μεταξωτό, πολύχρωμο μα διάφανο, τυλιγμένη σαν μια μικρή Iνδή … με μαλλιά πιασμένα κότσο, μαλλιά σκούρα και λαμπερά …

– Τι συνέβη;
– Είμαι ένα αγόρι που ήταν στην αρχή του ακόμα … ένα αγόρι που Ναι … κατάφερε να μείνει έγκυος πριν 17 χρόνια.

Έβλεπα μια γυναίκα με ένα πανέμορφο σώμα και έντονα πράσινα μάτια … ή μήπως γαλάζιο χάδι;

-Είμαι ένα αγόρι που κατάφερε να μείνει έγκυος πριν 17 χρόνια… Πριν 17 χρόνια που ήταν ακόμα η αρχή …

Θυμάμαι να ακούσω ξανά εκείνη την ανδρική φωνή μέσα στο μυαλό μου, σαν να της απαντά, σαν να της απαντά και να πονά μέσα από εμένα …

-Τι φταίει αυτό το παιδί που σκότωσες; Άντε γαμήσου πέρασαν 17 χρόνια και ακόμα κλαις!

Νιρβάνα μέσα στο κεφάλι μου, μα τα μάτια μου ακόμα να χαζεύουν τα δικά της όμορφα μάτια …

Ήταν μόνο 17…

Φωτογραφία: Jo Gogou