Δεν ξέρω αν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται μέσα στο κεφάλι ενός τρομαγμένου, στις σκοτεινές ή φωτεινές σκέψεις ενός χαμένου χρόνια, στην ελπίδα εκείνου που μόλις σε άφησε πίσω του. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την δύναμη του Butterfly Effect.

Να δίνεις σημασία πάντοτε στην λεπτομέρεια, στο πιο μικρό κομμάτι που θα δεις, σε εκείνο που δεν θα φάνταζε ο νους σου. Το ίδιο να κάνεις και με τους ανθρώπους…

00:00
Είναι αυτός ο χτύπος που ακούω κάθε βράδυ, αυτός ο ήχος που τρυπά το μυαλό μου και νιώθω πως θα με διαπεράσει με ένα τρυπάνι. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που θέλω, δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω τέτοιο πόνο πάνω μου. Μα και το λεπίδι που χαράζει το στέρνο μου δεν είναι ότι καλύτερο. Κάθε άγγιγμα του και ένα κάψιμο στο πετσί μου.

Δεν μιλάει, ποτέ δεν λέει τίποτα, μονάχα βαριανασαίνει. Έχω κοντά μου την ανάσα του, σχεδόν μέσα στο αυτί μου και από εκεί ακούω τα δόντια του που τρίζουν. Χτυπάνε το ένα το άλλο και μοιάζει να ουρλιάζουν 30 φωνές από μέσα του, όλες φωνές γυναικείες, μικρές ή μεγάλες. Φωνές που ζητάνε βοήθεια, που φωνάζουν το όνομα τους.
Και μετά φεύγει, η ανάσα του σκάει μπροστά στα χείλη μου και κατεβαίνει στον οφαλό μου. Και ύστερα τίποτα. Μονάχα τρέμω και νιώθω την καρδιά μου στο μυαλό μου.

Για ακόμα ένα βράδυ το δωμάτιο είναι παγωμένο, δεν έχει θόρυβο, δεν ακούγεται ποτέ τίποτα πέρα από τον ίδιο και τα εργαλεία του. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τις σκέψεις μου, ο πόνος δεν με αφήνει να φωνάξω ή μάλλον η φωνή μου έχει στερέψει.

5:50

Η πόρτα άνοιξε, εκείνη η πόρτα που μοιάζει να αλλάζει πλευρά μέσα στο δωμάτιο. Δεν νιώθω τα πόδια μου και σήμερα, όπως και χθες, όπως και 2 ή μήπως 3 μέρες πίσω; Χάνω τον χρόνο και αυτό δεν με βοηθά να μετράω τα όσα γίνονται. Δεν θα μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν με βοηθήσεις πρώτος!

Από τα δεξιά μου έρχεται αμυδρά ένα φως, ίσως να είναι παράθυρο… το βλέπεις;

Θα ονομάζω ότι βλέπω και εσύ θα το βάζεις καλά στο μυαλό σου, θα γίνεσαι μάρτυρας σε ότι και αν συμβεί, σε ότι και αν μάθεις απόψε.