Πως θα αντιδρούσες βλέποντας κάποιον που ζητά βοήθεια στη μέση του δρόμου; Όχι με κουστούμι, όχι καθαρός, όχι κάποιος γνωστός σου, κάποιος που περιμένει απλά να του απλώσεις το χέρι. Αυτή η εικόνα δυστυχώς υπάρχει τα τελευταία χρόνια ή τουλάχιστον τα δικά μου 37, που έχει γίνει κάτι σαν εικόνα συνήθειας και καλώς ή κακώς έχει γίνει για όλους. Είσαι συνηθισμένος να σου δίνουν εικόνες φτώχιας, εξαθλίωσης, πολέμου, μιζέριας και έτσι δεν σου κάνει εντύπωση όταν το βλέπεις ακόμα και στον δρόμο σου. Η ερώτηση μου είναι γιατί μένεις άπραγος; Γιατί το θεωρείς σαν κάτι που υπάρχει ή μάλλον πρέπει να είναι στην καθημερινότητα μας και να μένουμε άπραγοι; Που ξεκινά η σημασία της λέξης ανθρωπιάς και που τελειώνει;

Πως γίνεται να συμβιβαζόμαστε με ότι άσχημο μας δίνουν και να μας λένε πως δεν μπορούμε να το αλλάξουμε; Τι δύναμη έχει η φωνή μας, το πάθος για τον άνθρωπο και ότι τον περιβάλλει; Γιατί θα πρέπει να συμβαίνει και να το προσπερνάμε; Γιατί ζητάμε και άλλα στην ζωή μας όταν μπορούμε να δώσουμε το ελάχιστο σε κάποιον που έχει ανάγκη, αλλά θωρούμε μεγαλύτερη ανάγκη να εμπλουτίσουμε το δικό μας εις διπλούν;

Αυτά σκέφτομαι συχνά και ίσως μάταια ψάχνω να βρω απαντήσεις. Δεν έχει να κάνει με την θρησκεία, την δήθεν χριστιανοσύνη, αν αυτό με ρωτάς ή σκέφτεσαι. Έχει να κάνει με απλά πράγματα που σίγουρα όλοι έχουν έστω στην άκρη του μυαλού τους αλλά είναι εκείνο το ‘ εντάξει θα το κάνει άλλος, ‘υπάρχουν πολλοί μα είμαι ένας’ και άλλα τόσα που απλά ρίχνεις την  ευθύνη σε κάποιον άλλο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Βλέπεις κάποιον να τον χτυπάνε, να τον κλέβουν, μα σκέφτεσαι πως όσο και να θες να βοηθήσεις δεν θέλεις να μπλέξεις.
Βλέπεις κάποιον να αδικείτε στην δουλειά του, να υποβιβάζεται λεκτικά και όχι μόνο, μα σκέφτεσαι θα σε πάρει και εσένα η μπάλα.
Βιώνεις ρατσισμό καθημερινά γύρω σου, μα δεν μιλάς γιατί φοβάσαι την αντίδραση του κόσμου.
Ξεκινά ένας πόλεμος και αντί να βγεις να φωνάξεις και να ρίξεις κυβερνήσεις, σκέφτεσαι πως ίσως να είναι καλό για κάποιον ή ξέρεις τι μωρέ, δεν συμβαίνει εδώ αλλά να βάλει ο Θεός, ο Αλλάχ, όπως σκατά και αν τον ονομάζεις, το χέρι του.
Χάνει κάποιος το σπίτι του, βρίσκεται στο δρόμο χωρίς τίποτα, τον κοιτάς, λυπάσαι αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Βιάζεται κάποιος, μπορεί να το ξέρεις αλλά δεν κάνεις κάτι. Όπως συχνά συμβαίνει ρίχνεις το βάρος στο θύμα αλλά όχι στον θύτη, εκτός και αν είναι παιδί (πες μου ποια η διαφορά…)

Συμβαίνουν τόσα καθημερινά που επειδή δεν συμβαίνει σε ΕΣΕΝΑ, τότε δεν σε νοιάζει, πιθανόν μέχρι να έρθει η σειρά. Αλλά στο μυαλό σου δεν το σκέφτεσαι πραγματικά, σωστά;

Υπάρχει ένα τραγούδι των Poll με τίτλο ‘Άνθρωπε αγάπα’ από την δεκαετία του 70, όπου ο στίχος λέει :
Αν θες λουλούδι γύρω σου ν’ ανθίσει,
το θυμό άσ’ τον όλο να σβήσει

Άνθρωπε αγάπα, τη φωτιά σταμάτα
και τη δύναμή σου δώσ’ την στο φιλί σου

Σκέφτομαι λοιπόν την σημασία των λέξεων, τις νιώθουμε, τις πορευόμαστε αλλά γιατί δεν μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε με πράξεις;

Θα μπορούσα να σου μιλώ με τις ώρες, να σου δίνω παραδείγματα, μα είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι συμβαίνει δίπλα σου. Ξέρεις;
Δεν γνωρίζω τι άνθρωπος είσαι, δεν γνωρίζω τι μπορείς να κάνεις, τι έχεις κάνει και τι πραγματικά θέλεις. Σίγουρα όμως θα ήθελες έναν καλύτερο κόσμο για σένα, για το παιδί σου, τους ανθρώπους σου. Το ιδανικό δεν θα ήταν να σκεφτείς έναν καλύτερο κόσμο για όλους;