Τα πόδια της κλωτσούν την άμμο … την διώχνουν, την αφήνουν πέρα από τον κόσμο τους. Τα χέρια λευκά, επιπλέουν στο νερό και το αλάτι κολλημένο στα πλούσια μακριά μαλλιά της.
Λευκός μανδύας για φόρεμα και η μουσική χάνεται μέσα σε ένα κοχύλι, μέσα από τα βράχια… εκεί που γεννιέται κάθε πρωί το όνειρο τους… εκείνη.
Εκείνη που πόθησαν πολλοί, ναύτες και στεριανοί… χρόνια τώρα, προσευχές και τάματα σε μια άγνωστη θεά, σε έναν ερωτηματικό έρωτα.
Η θάλασσα χαμογελάει
με στόμα από αφρό και χείλια απ’ ουρανό
σαν σκοτεινό κορίτσι που τον άνεμο σπάει
πουλώντας το νερό των θαλασσών
Ο μύθος μιλά για την κόρη του νερού, μια οπτασία… μια γυναικεία σκιά που σεργιανά τα βράδια στο λιμάνι. Αφήνει πάντα πίσω της σημάδια, μεθυσμένες και υπνωτισμένες ψυχές να την κυνηγούν … να την αρπάζουν με την απόχη των ματιών τους.
Η θάλασσα χαμογελάει
έχει στόμα από αφρό και μάτια ουρανό
σαν μητέρα που ένα δάκρυ σκορπάει
και πικραίνει το νερό των θαλασσών
Ο τσιγγάνικος μύθος μιλά σιωπηλά, για μιαν αυτόχειρα αγάπη… για την αγάπη μιας κόρης σε ένα κύρη.
Μα εκείνος αρνήθηκε τον έρωτα της, την άφησε να στέκεται σε ένα βράχο κάπου στην άκρη της μοναξιάς. Μονάχη να κρέμεται από τα δίχτυα του, να ψαρεύει μάταια λίγη συμπόνια και αγάπη από τα δικά του χέρια.
Έφυγε μακριά της … αποχαιρετώντας την με ένα κομμάτι ήλιο… αγκυλωμένο στα μαλλιά… αστερίας της Νιόβης, φωτιά της σιωπής…
και εκείνη διψασμένη από έρωτα, πέφτει στα βαθιά νερά.
-Τι μας φέρνεις αγόρι, τι κυλάει στο αίμα σου
-Σας φέρνω το νερό των θαλασσών
-Τι φταίει μητέρα για τα μεγάλα σου δάκρυα
-Κλαίω το νερό των θαλασσών
-Πως γεννιέται η μεγάλη σου πίκρα
-Κύριε πικραίνει το νερό των θαλασσών
Κάθε που βρέχει ξυπνά το όνειρο της και με τον ήλιο θυμάται εκείνον… αν ακουμπήσεις την θάλασσα μην τρομάξεις… εκείνη θα σου κρατά το χέρι και θα σε φέρνει κοντά της…
Μίλα της… ζήτα λίγο από το νερό… την ψυχή της… τον έρωτα της…
Πουλάω το νερό των θαλασσών…
-Que vendes, oh hoven turbia con los senos al aire?
-Vendo,senor,el agua de los mares.
-Que llevas,oh negro joven,mezclado con tu sangre?
-Llevo senor el agua de los mares.
-Esas lagrimas solobres de donde vienen, madre?
-Lloro,senor,el agua de los mares.
-Corazon y esta amargura seria, ?de donde nace?
-Amarga mucho el agua de los mares!
El mar sonrie a lo lejos
Dientes de espuma,labios de cielo.
pulsa aqui para regresar al indice… (teresa salgueiro apo tous madredeus)
Πουλάω το νερό των θαλασσών
Η θάλασσα χαμογελάει …
Πουλάω το νερό των θαλασσών
( Δημοσιεύθηκε στο www.musiccorner.gr )