Τρέχεις γελάς και παίζεις μα φοβάσαι τα σκοτάδια
Μουρμουρίζεις λέξεις ανήκουστες για εσένα
Φεύγεις κοιτώντας τα μάτια του..εκείνα που δεν γνώρισες ποτέ
Εκείνα που ήταν αιώνια μέσα στην σκέψη σου..στην πνοή σου
Γελάς και φεύγεις μα ξέρεις ότι αυτο το γέλιο θα έιναι πάντα μισό
Ξέρεις ότι το γέλιο δεν είναι εκείνο το παιδικό που είχες κάποτε
Μα αυτό πονάει
Μα αυτό σε λυγίζει
Παίρνεις τον εγωισμό σου και τρέχεις
Μακρυά απο όλα
Απο όσα δεν μπορούν να σε φτάσουν θαρρείς
Μα εκείνα σε αγγίζουν
Σε πονάνε
Τα νιώθεις…
Κοιτάς τα μάτια του στον καθρέφτη και λες ότι δεν είναι αυτά
Μα και πως να είναι?
Αφού δεν τα κοίταξες ποτέ
Κοιτούσες μονάχα το ηλιοβασίλεμα στο σκοτάδι το βουβό
Εκείνο που περίμενες να σου μιλήσει για αγάπη, για φώς…για πάθος
Κρατάς σφιχτά το χέρι του, μα τρέμει
Όπως τρέμεις και εσύ…και προσπαθείς να πάρεις ανάσα από τα χείλη του
Μα εκείνος φεύγει…
Ξανά…
Και αφήνεις τα δάκρυα σου να κυλήσουν και να γίνουν λίμνη
Μα εκείνος κολυμπάει εκεί…και εσύ κοιτάς τον τρόπο που φεύγει μακριά σου..
Ξανά..
Στερεύεις από ελπίδες, χαρές..
Χαρές που δεν γνώρισες ποτέ
Χαρές ψεύτικες και μελαγχολικές
Κάθεσαι στην άκρη του λοφίσκου σου…εκείνου του μυαλού σου
Και χαζεύεις τον κόσμο …το δειλινό…εκείνον που σε κοιτά από τα χαμηλά
Μα δεν μπορεί να σε φτάσει…και εσύ προσπαθείς
Και θες να πέσεις…
Και αν δεν σε πιάσει?
Και αν φύγει?
Και αν αυτό που νιώθεις είναι το πάντρεμα της θλίψης σου με εσένα?
Σώπα…μη μιλείς…φτάνει…
Πάρε ότι έμεινε από εσένα νύμφη
Και ψάξε για αλλού το γιατρικό
Μην πάρεις το φαρμάκι του Ποσειδώνα στα δίχτυα σου
Πάει στέρεψε και αυτό…
Το ήπιαν οι χιλιάδες λεχώνες των στεναγμών
Εκείνον που κάποτε θα περάσεις
Όπως όλοι περνούν..
Φύγε και μην κοιτάξεις…μην αφήσεις την σκέψη σου εδώ πάνω
Πάρε την και εκείνη
Συντροφιά ζητά…εσένα ψάχνει
Εσένα μια ζωή κοιτά και ερωτεύεται..
Σε δρόμους βρόμικους και λασπωμένους.
Άσε τον μονόλογο στο κύμα…τα χρόνια πέρασαν
Και εσύ έμεινες στάσιμη και προσοχή στο άγαλμα σου
Εκείνο το μουντό, σαν την λιακάδα του Σεπτέμβρη.
Κοίτα μπροστά..τα φώτα άναψαν…εκείνο το χέρι σε περιμένει
Άμε άρπαξε το..πριν το χάσεις και αυτό.
Αντίο σου λέγω τώρα
Αντίο μα θα τα ξαναπούμε
Αντίο και να κοιτάς πάντα ψηλά.
Έτσι αρμόζει στο θεατρικό της λησμονιάς.
29-9-08