Είμαι σίγουρη πως όλοι πλέον γνωρίζετε (όσοι βρίσκεστε στην Αθήνα τουλάχιστον), πως αρκετοί πρόσφυγες μεταφέρθηκαν στο παλιό και εγκαταλελειμμένο έως και χθες Γυμνάσιο -Λύκειο των Εξαρχείων (Νεάπολη), γνωστό για τις δόξες που έζησε, όπου και φυσικά μιλάω για το 29ο & 5ο Αθηνών.

Είχα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί και αυτό ίσως γιατί δεν άντεχα να βλέπω ένα ακόμα σχολείο κλειστό (ασχέτως αν και καλά μεταφέρθηκε κάπου στην πλατεία Εξαρχείων). Εκεί πέρασα 6 χρόνια από την ζωή μου και συγκεκριμένα στο 29ο, που πλέον δεν υπάρχει… κάπως έτσι έχασα και 6 χρόνια δηλαδή μη έχοντας μαθητική ταυτότητα και εφόσον κινδυνεύει και το μοναδικό δημοτικό σχολείο στην Κωλέτη, όπου η καλή μας γαμωκυβέρνηση θέλει να σφραγίσει. Αν γίνει αυτό χάνω 12 χρόνια από την ζωή μου, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ανάμνηση χωρίς κάτι να δείχνω στους περαστικούς.

Δεν είναι αυτός όμως ο σκοπός μου, γιατί χθες το απόγευμα πέρασα από εκείνον τον πεζόδρομο που εμείς κάναμε το τσιγαράκι μας  τότε και διαπίστωσα το εξής: πήρε και πάλι ζωή εκείνο το μέρος. Πήρε ζωή από παιδικές φωνές, αίθουσες γεμάτες παιχνίδια και πράγματα, αίθουσες που μέχρι και σήμερα απλά θα ερήμωναν. Κοιτούσα τις πολυκατοικίες τριγύρω και έβλεπα αυτά τα κάγκελα στα παράθυρα και στις πόρτες και σκέφθηκα ” Ωπ αυτά δεν είναι από φοβία, δεν γίνεται να είναι από αυτό!” Και ξέρεις καλέ μου γιατί δεν είναι από αυτό; Γιατί περισσότερο τρόμο βίωσαν οι γείτονες από εμάς του λυκείου και των σχολικών καταλήψεων παρά από μια χούφτα προσφύγων που δίνουν πνοή σε ένα νεκρό μέρος.

Κάθε φορά που κάποιος λοιπόν θα σου μιλά για φόβο, εσύ να βάζεις στο κεφάλι του τις δικές σου αναμνήσεις.