Μπορεί να ήταν κάπου το 2000… κάτι – ναι μιλάμε για την νέα αυτή χιλιετία που θα πετάξουν αυτοκίνητα στον αέρα, που θα κατοικήσουμε στον Άρη, που θα αυτοκαταστραφούμε γενικά σαν πλανήτης…- που χρειάστηκε η μικρή Τζο να εργαστεί για λίγο σαν animater (ο Θεός σας να την κάνει) κυρίως όχι για την χαρά αλλά για αυτό το γαμημένο μεροκάματο που αν δεν σε πηδήξουν σε αυτήν την χώρα, για να δεις χαρά στα σκέλια.. ε στην τσέπη, δεν θα βρεις. Και δεν μιλάμε για κανένα τραγικό ποσό, ίσα για να πεις ότι έκανες κάτι.
Ήταν λοιπόν τότε που έριξε τα τελευταία χιόνια στην Αθήνα και έπρεπε να δουλέψεις έξω στον καθαρό και κρύο αέρα της πόλης (να σέβεστε ρε ρεμάλια εκείνους που δεν έχουν έναν τοίχο να ακουμπήσουν ακόμα και αν πουλούν κουλούρια ή καθαρίζουν τζάμια). Το χιόνι όχι πολύ αλλά το κρύο έσκιζε την σάρκα και τα ρούχα δεν ήταν ποτές πολλά για να χορτάσουν με την άχνα σου. Διπλά γάντια, πλεκτά και ζεστά κασκόλ, 2 ζευγάρια κάλτσες, παντελόνι, κολάν ή ισοθερμικό και στολή ήταν το καθημερινό outfit για να μπορέσεις να εργαστείς ένα 4ωρο ή 6ωρο και να ψυχαγωγήσεις πρώτα τους γονείς και μετά τα παιδιά. Γιατί έτσι πάει, ο μπαμπάς-μαμά τσέπη πληρώνει και πρέπει να τον ευχαριστήσεις ακόμα και όταν το παιδί σου μπορεί να ζητά κάτι πολύ απλό.
Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάποιον να χαμογελά ξέρεις, δεν είναι εύκολο να δείχνεις πως περνάς όμορφα κάτω από δύσκολες συνθήκες και κυρίως όταν δεν πληρώνεσαι σωστά. Μπορεί όμως να μάθεις μέσα από όλα αυτά και ίσως να δεις πως όντως κάποιοι χρειάζονται έναν Άγιο Βασίλη, ακόμα και όταν για αρκετούς δεν υπάρχει. Γιατί δεν μπορεί να πιστεύεις σε έναν διάφανο Θεό, σε μια γέννα από παρθένα αλλά να μην πιστεύεις σε κάποιον που μοιράζει δώρα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Και τι είναι ευτυχία; 2 κουλουράκια και ένα ποτήρι γάλα; Μπορεί, για κάποια παιδιά ευτυχία να είναι ακόμα και μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια λέξη που δείχνει αγάπη.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι όπως ακριβώς μου την έχει περιγράψει η μικρή Τζο και δεν θα κρύψω τίποτα από αυτήν, αυτή τη φορά.
Ήταν από εκείνα τα κρύα βράδια που το χιόνι είχε παγώσει το ύφασμα που είχαμε σαν βάση και τα δάχτυλα του χεριού είχαν γίνει εκπληκτικές γρανίτες. Τα λαμπιόνια τρεμόπαιζαν και οι φωνές στο πάρκο ήταν μηδαμινές καθώς ήταν δεν ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Τι δουλειά μπορεί να είχαν οι γονείς με τα παιδιά έξω στον κρύο, όταν θα έπρεπε να τα έχουν στα ζεστά και να παίζουν μαζί τους; Οι μαρκαδόροι χρειαζόντουσαν την ανάσα σου για να πάρουν και πάλι ζωή και τα πόδια σου χρειαζόντουσαν να τρέξεις έναν γύρω πάνω κάτω για να κυκλοφορήσει το αίμα. Το ρολόι έδειχνε 8 το βράδυ και ανυπομονούσαν όλοι να φύγουν να πάνε στα σπίτια τους. Το σπιτάκι με την μοναδική σόμπα όπου ήταν ο χώρος που εκτυπώνονταν οι φωτογραφίες, γινόταν αραιά και που το onestand καταφύγιο σου και αυτό για να μην σε πάρει μάτι κάποιος υπεύθυνος. Μια κλεφτή ματιά από το παραθυράκι για να δεις αν ήρθε κάποιος επισκέπτης και μια βαθιά ανάσα για να βγεις και πάλι έξω.
Θυμάμαι να μου περιγράφει η μικρή Τζο, φυσώντας ζεστό αέρα στα χέρια της, έναν πατέρα μέτριου αναστήματος, αδύνατο, με σκυθρωπή καμπούρα και γιομάτο μελαγχολία πρόσωπο, να περιφέρεται στο σημείο εκείνο που ήταν τα πολύχρωμα τραπεζάκια με τις ζωγραφιές. Στο ένα καρεκλάκι καθόταν το μοναδικό παιδί που υπήρχε εκείνη την ώρα, εκείνο το βράδυ που όλα τα παιδιά θα έπρεπε να είναι σε ένα ζεστό σπίτι με αγάπη, και να κοιτά το κενό. Το πλησίασε και είδε πόσο όμορφο ήταν με τα αμυγδαλωτά του μάτια, τα λεπτά του δάχτυλα και τα καστανά μαλλιά του. Ίσως να ήταν 5 ίσως και 8, δεν ξέρω αν έχει σημασία η ηλικία, τα παιδιά είναι παιδιά ακόμα και όταν φτάσουν 80.
Έκατσε λοιπόν μαζί του και ξεκίνησε να του μιλά για τις γιορτές, για τα δώρα, να κάνουν μαζί ζωγραφιές και να προσπαθεί να κάνει το στοματάκι του να χαμογελάσει. Ο μπαμπάς πιο πίσω να κάνει βόλτες αλλά να παρατηρεί κιόλας μη και κλέψουν κάποιο μυστικό από τα λόγια του γιου του. Εκείνο που της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και την έκανε να μελαγχολήσει δεν ήταν πως ήταν το μοναδικό παιδί έξω στο κρύο, πως δεν ήταν εκείνο που έψαχνε παρέα, μα πως το μοναδικό χρώμα στην ζωγραφιά του ήταν το μαύρο. Θυμήθηκε πως το μαύρο δεν είναι κακό χρώμα, ίσα ίσα η ίδια το αγαπούσε, μα για ένα παιδί… τι μπορεί να σημαίνει για ένα παιδί; Το παρακολουθούσε και του μιλούσε. Η ζωγραφιά του ομολογουμένως ήταν εκπληκτική, έβλεπες πως το μυαλό του έκοβε και πως μια μέρα αυτό το αστεράκι θα γίνει ένας επιστήμονας… αν καταφέρει να ξεπεράσει ότι βιώνει, βίωνε και θα βιώνει αυτό το πλασματάκι.
Το τότε λευκό χαρτί είχε πλέον μια πελώρια μηχανή που αποτελούνταν από ιμάντες, τροχαλίες και διάφορα άλλα που πραγματικά ούτε η ίδια καταλάβαινε τι στο καλό είναι όλα αυτά. Όλα συμπληρώθηκαν σωστά και μπήκαν σε μια σειρά όταν τα λόγια του αγοριού με τα λεπτά δάχτυλα, τα καστανά μαλλιά και τα αμυγδαλωτά του μάτια, έδωσαν την πορεία εκείνου του σχεδίου που κάποια μέρα θα γίνει το όνειρο για κάθε αγόρι, για κάθε κορίτσι που το χρώμα που προτιμά είναι το μαύρο. Μια μηχανή που θα έφτιαχνε ο ίδιος για να διώχνει τους κακούς… και δεν θα το ζητούσε σαν δώρο, όχι φίλε μου, θα το έφτιαχνε ο ίδιος. Είχε σχέδιο και ξέρει πως μπορεί να το καταφέρει. Στο ξέφωτο στέκονταν ο μπαμπάς που όσο παρακολουθούσε τον διάλογο που είχαν άλλο τόσο γούρλωνε τα μάτια και σήκωνε τον γιακά. Γιατί και φωτογραφίες πολλές έβγαλαν και του έπιασε τα κρύα χέρια και ένιωσε την θλίψη του μικρού εκείνου αγοριού με τα αμυγδαλωτά μάτια, τα λεπτά δάχτυλα και τα καστανά μαλλιά, να αναδύεται σαν σκιά του πατέρα του. Και καταλάβαινες, δεν γινόταν να μην καταλάβαινες τι περνούσε και τι περνά. Ακόμα και εσύ που διαβάζεις…ξέρεις πως ο μπαμπάς δεν άντεξε πολύ, ξέρεις πως πήρε το αγόρι με βία από το χέρι, το αγόρι εκείνο με τα λεπτά δάχτυλα, τα καστανά μαλλιά και τα αμυγδαλωτά μάτια.
Ξέρεις πως ο Άγιος Βασίλης, υπάρχει, υπάρχει με κάθε μορφή και σε κάθε άνθρωπο, απλά το δώρο του είναι κάτι που αναζητά μονάχα η ψυχή μας και δεν είναι μια καφετιέρα, λεφτά και δόξα.. είναι συναισθήματα και ζωγραφιές με πολύχρωμους μαρκαδόρους.
(Κάθε παιδί, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φυλής, γενιάς ακόμα και είδους, χρειάζεται αγάπη. Βοήθησε με όποιο τρόπο μπορείς και μην κρατάς το στόμα σου κλειστό… Καλές γιορτές).