Το Γόρκινγκ Κλας Χίρο, είναι το εργασιακό ημερολόγιο της μικρής Jo, που δηλώνει πως έχει επιβιώσει και έχει φτάσει ζωντανή να τα περιγράφει με τον δικό της τρόπο.
Και όσο τα χρόνια περνούν, όσο τα εργασιακά μας βιώματα γίνονται εμετός στην καθημερινότητα, άλλο τόσο η μικρή Jo θυμάται τι έχει κάνει, αναπολεί το παρελθόν και απορεί γιατί το έκανε και αυτό., στις τηλεφωνικές πωλήσεις.

Πάνε χρόνια, εκεί που το σχολείο έχει τελειώσει και είσαι ανάμεσα στο να πας σε μια σχολή και ότι κάτσει ή ότι κάτσει και τα κάνεις παράλληλα. Κάπως έτσι και η μικρή  Jo, που από μικρή πάλευε για το μεροκάματο, αλλά όχι το μεροκάματο για αυτήν. Μπορεί και να ήταν γύρω στο 1999, που άβγαλτη ακόμα, έψαχνε μια ευκαιρία, κάτι να κάνει να βγάλει τα έξοδα της. Θυμάται να κοιτά την εφημερίδα με τις αγγελίες (που internet τότε, με ένα modem τι να το κάνεις;) όπου μια μικρή, τόσο δα αγγελία, ζητούσε άτομα για κάλυψη θέσης γραφείου. Ώπα λέει, να η ευκαιρία (δεν ήξερε όμως, μην την κατηγορείτε για αυτό).

Να ταν Πέμπτη απόγευμα, όπου χτύπησε το τηλέφωνο στο κέντρο της “επιχείρησης” όπου αναζητούσε μανιωδώς άτομα για τη κάλυψης θέσης. Δεν σου έλεγαν πολλά, έπρεπε να δεις από κοντά και να περιμένεις με υπομονή μέχρι το τέλος για να ακούσεις το διαμαντάκι. Απόγευμα λοιπόν, σου κλείνουν ραντεβού να περάσεις από τα γραφεία τους για να παρακολουθήσεις την διαδικασία. Ήταν από εκείνα τα χειμωνιάτικα απογεύματα, που ο ήλιος είχε εξαφανιστεί από τις 6 και το σκοτάδι στου παγωμένους δρόμους ήταν εμφανές. Σε ένα ακόμα και τότε δύσκολο στενό στο κέντρο της Αθήνας και με τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα και το σπρέϋ πιπεριού ετοιμοπόλεμο, κατηφορίζει στο σκοτεινό σοκάκι με τις χαλασμένες λάμπες του δρόμου, ίσα να φωτίζονται τα πιο ασήμαντα σημεία της πόλης (#ρομαντισμός).

Ένα σχετικά νέο κτίσμα για την εποχή, μα παρατημένο, έκανε την εμφάνιση του μη έχοντας κάποια ταμπέλα της επιχείρησης, παρά μόνο ένα κουδούνι.
Χτύπα το, είναι εκεί και σε περιμένει για την μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής σου.

Λίγα φώτα στο εσωτερικό και μια σκάλα να σε οδηγεί στον όροφο που επιθυμείς.
“Ναι καλησπέρα, για την αγγελία έρχομαι, ορίστε και το βιογραφικό μου (σχετικά άδειο με την προσμονή να συμπληρωθεί).” Είπε και κοιτούσε τον χώρο γύρω της.
Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και με έντονη την τάση της μόδας για τα 90’s που τελείωναν, καθόντουσαν υπομονετικά σε καρέκλες λες και βρίσκονταν στην εφορία. Μια κυρία κάνει την εμφάνιση της με μαλλί φριζαρισμένο και βάτες στους ώμους. “Ακολουθήστε με” Είστε όλοι ενημερωμένοι;”, είπε και το χαμόγελο της ήταν πιο φαγωμένο και από το σοκολατάκι της τσοκόντα.
“Υπάρχει ένα νέο προϊόν στον χώρο και εμείς θέλουμε να το προωθήσουμε στην καλύτερη τιμή της αγοράς, γιατί πραγματικά το χαρίζουμε!”, συνέχισε και άρχισε να παθιάζεται λες και το πουλούσε σε όλους εκείνους που είχαν ανάγκη από ένα μηδαμινό μεροκάματο.
Κανείς δεν μίλησε, κανείς δεν ρώτησε, μονάχα η μικρή Jο κοιτούσε με απορία τα όσα γινόντουσαν. Ήθελε τόσο πολύ να ρωτήσει για την θέση που είχε πάει και μήπως βρέθηκε λάθος ώρα σε λάθος συνέντευξη.

“Ο κόσμος δεν ξέρει τι σημαίνει πραγματικά αγορά και σαν χώρα έχουμε μείνει πίσω. Οι τηλεφωνικές πωλήσεις (κάτι σαν το σημερινό internet) είναι η νέα μόδα στο εξωτερικό και πάει πολύ καλά. Εμείς σήμερα έχουμε τα καλύτερα πουπουλένια παπλώματα και τα δίνουμε στην καλύτερη τιμή, δίνοντας πλούσια δώρα με την αγορά του.” Είπε συνεχίζοντας στον ίδιο μονότονο τόνο. Συνέχισε για κάμποση ώρα (πραγματικά όσο σκέφτομαι πως πέρα από αυτό, έχω να σας πω ιστορίες παρόμοιες σε άλλο προϊόν, μου έρχεται να σκίσω το blog μου!), ώσπου έφτασε στο δοκιμαστικό. Τους έβαλε όλους να καθίσουν σε μια αίθουσα γεμάτο γραφεία και τηλέφωνα ( να η θέση γραφείου που λέγαμε… και όχι ο όρος τηλεφωνικές πωλήσεις) με ακουμπισμένες σκισμένες λίστες από τηλεφωνικούς καταλόγους (όσοι το έχετε κάνει θα ήθελα να σας αγκαλιάσω και να κλάψουμε παρέα) δίπλα στο ακουστικό.

Μην τα πολυλογώ, έπρεπε να καλείς με βάση τη λίστα, να τους ενοχλείς πολύ όμορφα και ευγενικά, προσπαθώντας να πουλήσεις πουπουλένια παπλώματα, σε μια εποχή που το telemarketing ίσα που άνθιζε.
“Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι.” είπε ξαφνικά η μικρή Jo, αφού κατανάλωσε ήδη μια ώρα από την ενέργεια της σε όλο αυτό το δοκιμαστικό. “Σχετικά με το μισθό;” . Για πότε άφησαν όλοι τα τηλέφωνα και τα στυλό κάτω, πότε ένιωσε όλα τα βλέμματα επάνω της και για πότε δεν πήρε απάντηση μέχρι να περάσει η ώρα και να βγάλουν τις πωλήσεις τους…

Μισθός δεν υπήρξε, πωλήσεις σπάνια για να βγάλεις κάτι και ψέματα πολλά που σε έκαναν να θες να ζητήσεις συγνώμη από το τηλέφωνο…

Η μικρή Jo δεν το έβαλε κάτω, απογοητεύτηκε για τον κόσμο που θα ξεκινούσε να εργάζεται, δοκίμασε και άλλες φορές στο ίδιο κομμάτι, κάτι που θα ξεφυλλίσουμε κάποια άλλη φορά.
Μην τα βάζετε όμως μαζί τους, δεν φταίνε αυτοί που βρίσκονται πίσω από ένα ψυχρό τηλέφωνο, παλεύουν για μια αξιοπρέπεια.