Ποιος μπορεί ν’αντέξει μιαν αγάπη,
δίχως άλλο
αφού εσύ ο ίδιος δεν μπορείς ν’άντέξεις
την αγάπη της δικής σου της ζωής.

Γιατί όταν πονά η καρδιά, είναι απ’ τα δάκρυα σου,
εκείνα που άλλοι έφτιαξαν για να παρηγορηθούν.

Μα εσύ στερνή καρδιά πονάς για ν’ αγαπήσεις
και άλλοι αγαπούν με πόνο στην καρδιά
Ψάχνεις μέσα στα λάθη σου και προσκυνάς
τον Άδη,
Θεός που ονομάσανε του έρωτα θαρρώ
οι πονεμένοι γιατρικό δεν έχουν σαν πεθάνουν
μονάχα την αγάπη τους έχουν για βωμό,

Θυσίες κάνουν εκεί συχνά με χίλιες
κλαίουσες κυρές
και όρκο πως ποτέ δεν θα αγαπήσουν ξανά
Μα τσαρλατάνος βγαίνει και γελά
και δείχνει μες τα στήθη,
εκεί που σημάδι με μπογιά εσύ έχεις βάλει.

Κόκκινο χρώμα της φωτιάς ν’ανάβει, να μην σβήνει
και με τα δάχτυλα ν’απλώνει ζωγραφιές..

εκείνες που μνήμες γεννούν στα πιο αθώα μάτια
και στεναγμούς μελωδικούς βγάζουν απ’τα στέρνα.

Πολύς λαός εθρήνησε αγάπη δίχως ταίρι
μα πιο πολύ εμίσησε το ψέμα της φυγής.