Τι γίνεται ανάμεσα σε ένα κόκκινο και ένα μαύρο; Πως να μπορέσουν να συνυπάρξουν όταν εκείνο το λευκό της ισορροπίας έρχεται άλλοτε και πάει;
Σου μιλώ σκιά μου μα δεν ακούς, με κοιτάς και φεύγεις σαν τότε, Γελάς πίσω από την πλάτη μου και ξεμακραίνεις. Βάζεις τα χέρια στις τσέπες και ανηφορίζεις εκείνο το λόφο που με δυσκολία σε βλέπω. Πως να σε κυνηγήσω όταν έχεις ήδη χαθεί;
Μα το φως δεν έχει φύγει, είναι ακόμα πάνω από το σώμα μου και με καίει. Αφήνει εγκαύματα τόσο βαθιά που η ψυχή μου ουρλιάζει και παλεύει να φύγει. Αναζητά εκείνο το κόκκινο που η σκιά μου έχει πάρει. Εσύ την έχεις πάρει και τώρα μένεις σε εκείνον τον ερημικό λόφο που γιομάτος αγκάθια μου λέει να πλησιάσω. Μα πως να περάσω εκείνο το φράγμα;
Γιατί σκιά μου αναζητάς εκείνο το μαύρο και δεν σε βλέπω; Γιατί χάνεσαι από εμένα και το σήμερα; Πως μπορώ να σε έχω αν μου φεύγεις και τρέχεις μακριά;
Με ένα κόκκινο σαν βύσσινο και ένα μαύρο σαν βατόμουρο, Και τα δύο λιώνουν μέσα στην χούφτα μου προσπαθώντας να γίνουν ένα. Μα τα πονάω, και στάζουν, γλιστράνε από τα δάχτυλα μου και φεύγουν γύρω από τους αγκώνες μου. Χύνονται μέχρι την μέση μου και τα πόδια μου γέμισαν μικρές κηλίδες από δαύτες. Τις βλέπω να ανηφορίζουν πιο γρήγορα από εμένα. Δεν λογαριάζουν αγκάθια, εμπόδια ή χώμα, με κοιτάνε όμως και εκείνες γελούν.
Γιατί σκιά μου έφυγες;
