I just whispering something in your head…
Πόσες φορές άραγε βρέθηκες να τυραννιέσαι και να κοπανάς το κεφάλι στον τοίχο επειδή δεν έχεις καταλάβει σε πιο σημείο της ζωής σου ή της σχέσης σου βρίσκεσαι; Πόσες φορές αναρωτήθηκες τι συμβαίνει μέσα σου, πόσες φορές φώναξες σε εσένα και δεν πήρες απάντηση καμία; Πότε ένιωσες ελεύθερος τελευταία φορά ακόμα και από την πιο μικρή ή παλιά σου σκέψη;
Θα σου πω εγώ τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σου, όσο και αν συνεχίζω να κάνω το ίδιο λάθος και δεν στο κρύβω. Όσο και να λες πως από τα λάθη μαθαίνεις, άλλο τόσο μαθαίνεις να συνυπάρχεις μέσα σε αυτά και να τα κρατάς σφιχτά από το χέρι. Και αυτό γιατί ο μπαμπούλας δεν κοιμάται κάτω από το κρεβάτι μας ή δεν κρύβεται μέσα σε κάποια ντουλάπα, είναι μέσα στο κεφάλι σου και τον έχεις κάνει φίλο αγαπημένο που δεν λέει να σε αποχωριστεί. Ούτε εγώ θα το έκανα στην θέση του. Είσαι άλλωστε μια πολύ καλή φωλιά για αυτόν και σου κρατά καλή παρέα θαρρώ όλα αυτά τα χρόνια κι ας λες πως τον φοβάσαι και πως τον θες χώρια σου.
Ο μπαμπούλας λοιπόν, είναι ένας όμορφος άνθρωπος που τον έχεις κάνει σκιά σου. Είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι σου που δεν έμαθες να τους κάνεις πέρα ή να τους αντιμετωπίζεις. Είναι και θα είναι για πάντα εκεί, ένα κομμάτι σου που δεν λες να το αφήσεις. Και αν δεν έψαξες ποτέ να βρεις τι φταίει δεν θα το κάνεις ούτε και τώρα. Γιατί νιώθεις πως θα προσθέσεις ακόμα έναν φόβο μέσα σου, τον φόβο να αποχαιρετάς κάτι, ακόμα και αν σε έχει πονέσει. Και ο πόνος όσο και αν είναι δημιούργημα της ζωής σου, δεν παύει να είναι συναίσθημα της λύπης σου, που είναι ακόμα και αυτό είναι δικό σου παιδί. Δικό σου συναίσθημα, που κουλουριάζεις μαζί του και του πιπιλάς τα δάχτυλα γιατί έτσι απλά έχεις μάθει.
Έχεις βρεθεί αντιμέτωπος με εσένα στον καθρέφτη και να δεις ποιος είσαι; Αναρωτήθηκες πόσο σου αρέσει αυτό που βλέπεις και αν ναι τότε τι έκανες για αυτό; Έμεινες να κοιτιέσαι και να λες πως έγινες έτσι, πως έφτασες σε αυτό το σημείο και πως θέλεις να το αλλάξεις. Σωστά; Και όμως παραμένεις ακόμα και τώρα στην ίδια θέση, νομίζοντας πως το έχεις αλλάξει, παραμερίζοντας λίγο την βρόμικη ανάσα σου, ίσως γιατί αυτό φταίει.
Και όμως αγαπημένε μου εαυτέ, γιατί σε εσένα μιλάω, δεν είσαι παρά μικρά κομμάτια των φόβων σου και όσα πήρες ή υιοθέτησες από όσους πέρασαν δίπλα σου. Γιατί καταλαβαίνοντας πλέον τι γίνεται λες “η άμυνα μου δανείζεται κομμάτια, εκφράσεις και συμπεριφορές άλλων”, αλλά πραγματικά το κάνεις γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις. Μπορεί να ισχύει πως οι φόβοι σου είναι μεγαλύτεροι από την θέληση σου και αυτό δεν σε αφήνει να προχωρήσεις, να χαρείς και να δώσεις αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη. Και εδώ έρχομαι να σου πω πως ίσως, ίσως λέγω να έχεις επιτρέψει να εισβάλει η σκιά των χωρισμών σου.
Αγαπημένε μου ψυχολόγε, τι είναι αυτό που μας κάνει να επιτρέπουμε αλλά και να επιστρέφουμε σε εκείνες τις στιγμές, σε εκείνες τις σκιές; Γιατί πρέπει να κυνηγάμε το παρελθόν λες και ήταν το ιδανικό που μας δόθηκε ποτέ, ενώ στην πραγματικότητα φύγαμε από αυτό όσο είχαμε δύναμη να το αντιμετωπίσουμε;
Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αντιδρά σε μια σχέση όπως σου έκανε κάποιος άλλος, δίχως να είναι να δικό σου δημιούργημα; Εγώ ναι και δεν έχω βρει ακόμα την αιτία. Φυσικά και είναι ο φόβος. Αλλά φόβος σε τι; Τι μας τρομάζει να προχωρήσουμε και να δώσουμε όλα αυτά που λαχταράμε σε κάποιον που πραγματικά θέλουμε;
Αναπάντητα ερωτήματα και βλακείες που ενώ υπάρχουν λύσεις, μένεις απλά εκεί και γεμίζεις με γκρίζα χρώματα την ψυχή σου ενώ θα μπορούσες να είσαι μια παλέτα τεράστια.
Και σε – με ρωτώ, Ήμαστε αυτό που φοβόμαστε ή απλά η σκιά του χωρισμού μας;