Πως θα μπορούσαν να μοιάζουν δύο βιβλία που μόλις έφθασαν στον κόσμο και πως θα μπορούσαν παράλληλα να είναι τόσο διαφορετικά; Κάνω λόγο για τα βιβλία: ‘1:22‘ του Ραφαήλ Αρετάκη & το ‘Ανθρώπων σκιές’ του Σπύρου Σμυρνή από τις Εκδόσεις Πνοή.

Τα βιβλία αυτά είχαν την χαρά και την τιμή να γεννηθούν μέσα από ιδιαίτερα κεφάλια, σκέψεις, καταστάσεις και στιγμές, που μόνο οι δημιουργοί του μπορούν να σας εξηγήσουν το πως και το γιατί. Από την άλλη τα γεννητούργια των πρώτων τους βιβλίων, έγιναν στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, όπου αρκετός κόσμος πέρασε, είδε, γνώρισε.

Το βιβλίο ‘1:22‘ του Ραφαήλ Αρετάκη, αφορά μια ποιητική συλλογή που όσο βαθύ και αν είναι, όσο δύσκολο και να φαντάζει συναισθηματικά, δεν είναι παρά ένας ύμνος στον έρωτα και τις στιγμές του. Και όσο εύκολα κι αν το λέω, άλλο τόσο δύσκολα μπορεί κανείς να τον βιώσει, να τον νιώσει πόσο μάλλον να τον αποτυπώσει σε ένα χαρτί. Μιλά ξεκάθαρα για συναισθήματα όλων των ειδών, από πόνο, μίσος, αγάπη, ζήλια, ότι θα μπορούσε δηλαδή ένας άνθρωπος, ένα πλάσμα, μιαν αγάπη… να νιώσει.

Δεν χρησιμοποιεί δύσκολη γλώσσα για να σε προσεγγίσει και έτσι πρέπει, γιατί ο έρωτας έχει λόγο που ακονίζει και γίνεσαι θύμα του όπως και να έχει. Θα νιώσεις πως έχεις τρυπώσει στο συρτάρι με το ημερολόγιο του και μαθαίνεις πράγματα που αφορά εκείνον και μόνο. Μπορεί όμως να είναι και δικά σου κομμάτια, μικρά χαρτάκια που ενώθηκαν για να σου θυμίσουν κάτι, πως είναι να αγαπάς, να πονάς, να ερωτεύεσαι και να ζεις.

Από την άλλη τώρα υπάρχει το βιβλίο ‘Ανθρώπων σκιές‘ του Σπύρου Σμυρνή που περιέχει 21 ιστορίες βγαλμένες από σκιές, λέξεις, εικόνες, μορφές, συναισθήματα όλων των ανθρώπων που συνάντησε και μη. Μην σε φοβήσει που θα δεις βρόμικες λέξεις να εμπλέκονται με λέξεις όπως έρωτα, κάβλα, ηδονή, είναι γιατί όλα είναι κομμάτι αυτού που ζούμε, είναι γιατί όλα είναι αυτά που σκέφτεσαι, είναι γιατί όλα αυτά βρίσκονται στις καταστάσεις που και εσύ έχεις βιώσει.

21 ιστορίες με διαφορετικά πρόσωπα και καταστάσεις, που σε κάνουν μάρτυρα του ίδιου του καθρέφτη. Ή μήπως όχι; Πιθανόν να αναγνωρίσεις κάπου μέσα σε αυτά, μια κρυφή σου σκέψη, μια στιγμή στο χρόνο που έπραξες αντίστοιχα μα θέλησες να θάψεις.

Είναι από τα λίγα βιβλία που θα συναντήσεις αυτήν την έντονη εκφραστικότητα από συναισθήματα και κυρίως από λέξεις που υπό άλλες συνθήκες θα κοκκίνιζες. Δεν είναι βιβλίο ενηλίκων αλλά βιβλίο για όσους ζουν έντονα ή μάλλον για όσους ζουν με πάθος ή ακόμα καλύτερα ένα βιβλίο που πολύ απλά μοιράζεται μια ιστορία σου.

Μπες στα social media και ψάξε τους, μάθε τους και πήγαινε να τους γνωρίσεις στην επόμενη παρουσίαση τους.

Και για να καταλήξω, γιατί ξεκίνησα να σας λέω πως αυτά τα δύο βιβλία μοιάζουν και έχω και το δικαίωμα (γιατί για δικαίωμα πρόκειται) να αφαιρούμαι πολύ εύκολα. Όχι λοιπόν δεν είναι ίδια, δεν έχουν τίποτα κοινό πέρα από τα βιωματικά στοιχεία, την αγάπη και τον πόνο. Μπορεί σαν γραφή να αλλάζει μα είναι σαν να βλέπεις δύο διαφορετικούς ανθρώπους να μάχονται για το ίδιο θέμα. Παράλληλα είναι τόσο ίδια ακριβώς γιατί βρήκαν τον κοινό τους παράγοντα.

Σας τα συστήνω, σας προκαλώ!

1. Κάτι που πάντα κάνω, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, είναι να δίνω μια ευχή μέσα από τυχαίες σελίδες βιβλίων. Από το πρώτο βιβλίο σας αφιερώνω και πιστεύω πως κάτι σημαίνει, την σελίδα 8, ενώ από το 2ο την σελίδα 111, 3η παράγραφος.

2. Αν έχετε διαβάσει κάποιο από τα δύο, θα ήθελα να γράψετε την άποψη σας.

Καλοτάξιδα και πάντα επιτυχίες.