Και είναι τα βήματα γοργά στα όνειρα του, σαν εκείνα που χαράζουν φωτιές μες την σκιά
Τρεκλίζουν από την μέθη του κορμιού της, μεθάνε και παραπατούν μέσα στο μυαλό της,
Στα σεντόνια της, εκείνα τα βουτηγμένα στον πόθο και στα ρόδα της αυγής.
Θυμάται τα χείλη της… να σκάνε σαν κύμα πάνω στα δικά του, να γλύφουν την αλμύρα από τα δάκρυα εκείνα που κύλησαν, εκείνα που στο πρώτο λεπτό γίνανε θάλασσες πάνω στο κορμί της.
Τα δάχτυλα του άγγιξαν το πορφυρό χρώμα των μαλλιών της, εκείνο που σαν φωτιά σημάδια άφηνε στους ώμους του.
Κεράσι μύριζαν τα μαλλιά της, κεράσι και βατόμουρο στις χούφτες της, που πρόσφερε μονάχα για εκείνον.
“Θυμάσαι; Έπαιρνες τα δάχτυλα μου και τα έβαζες κοντά στο πρόσωπο σου, μάζευες όλη την ομορφιά από το γιασεμί στις δικές σου αισθήσεις. Μάζευες τόσες πολλές, που στο τέλος έπλεκες μελωδίες γύρω από εμένα… από εσένα…”
Έκλεινε ξανά τα μάτια και την φυλάκιζε εκεί, έκλεινε τα αυτιά του και κρατούσε για πάντα μέσα του εκείνη την φωνή. Άγγιζε την καρδιά του… ήταν ο ίδιος κτύπος όπως χθες… ο ίδιος όπως η ηχώ της… ρυθμικά να παίζει πάντα, ρυθμικά να πονά και να αγαπάει…