Πες ένα γεια στο παραμύθι μου, κάπου εδώ τελειώνει…
Όπως τελειώνουν και τα δάκρυα από της θάλασσας το κύμα
Όπως το ξημέρωμα, ο ήλιος δεν προβάλλει από το πουθενά

Αντάμωσε το φως μου
Και πες μου αν με βλέπεις…
Βλέπεις εμένα;
Καθρεφτίζεσαι εσύ εκεί, αυτό βλέπεις ,γιατί αυτό θέλεις να δεις
Μα μήπως εγώ σε βλέπω;
Χαθήκαμε σε ένα μεγάλο δρόμο που δεν έχει αδιέξοδο

Παίρνω τα πράγματα μου και αποχαιρετώ
Αφήνω τις αναμνήσεις μονάχα
Εκείνες είναι όμορφες σαν του Μάη το ακρογιάλι

Παίρνω το βλέμμα μου, μην σε τρυπάει πια
Μα αφήνω το άγγιγμα της καρδιάς μου πάνω στο χαρτί ετούτο
Αν θέλεις θα ζωγραφίσει για σένα…κοίταξε το
Απλά κοίτα το

Αρχή δεν είχε το παραμύθι αυτό
Μονάχα μέση…
Το τέλος ίσως να είναι αυτό μα δεν ξέρουμε αν υπάρχει

Δεν ξέρουμε αν υπήρξε ποτέ
Αν υπήρξαμε εμείς
Μα ότι και αν έζησε ήταν πνοή

Ήταν πνοή από τις σκέψεις σου
Ανάσα από την σκιά σου
Είχε μορφή πρωτόγνωρη και λόγια ξεχασμένα

Κάπου στο αύριο θα σε δω
Κάπου στο χθες θα σε θυμάμαι
Στο σήμερα δεν ξέρω καν αν ζω

Πες ένα γεια στο παραμύθι μου…
Κάπου εδώ τελειώνει…