Είναι εκείνο το σημάδι στον τοίχο, εκείνο που διαφορετικό χρώμα έχει πάρει από τα χρόνια
ένα μουντό, ξεφτισμένο και μουχλιασμένο χαρούμενο για μένα χρώμα
που τρώγεται και ξεφλουδίζει, που ανασαίνει μέσα από την πνοή του χειμωνιάτικου βοριά.

Είναι εκείνοι οι δείκτες, που με θράσος με κοιτούν και με δείχνουν σε κάθε μου στιγμή, σε κάθε βλέμμα
και μοιάζει με σηκωμένα δάχτυλα δασκάλων που μου έλεγαν κοίτα, που τόνιζαν, που φώναζαν
και η φωνή γινόταν χρόνος που κυλούσε μέσα στο κεφάλι μου και στις σκέψεις μου
μα εκείνες αν χάνονται είναι γιατί εκείνος ο δείκτης, ο μεγάλος, να δείχνει τι γίνεται “ακριβώς”.

Το σημάδι στον τοίχο είναι στρογγυλό σαν το πρόσωπο μου ή μακρόστενο σαν τις σκέψεις που περνούν και δεν ξαποσταίνουν
φεύγουν και επιστέφουν σε δευτερόλεπτα που ο χρόνος έμοιαζε παρελθόν μα τώρα γίνεται μέλλον στο μακρινό παρόν μου
και το σήμερα παύει να υπάρχει γιατί το αύριο είναι εκεί και μου χτυπά με ρυθμό, αναφωνεί τον ερχομό του με εκείνο το κελάηδισμα στα αυτιά μου
και αν ο κούκος φέρνει την άνοιξη, τότε ο χρόνος μου έχασε μήνες και οι μήνες χρόνια.

Είναι εκείνο το ρολόι της Μόρας, που κάθεται πάνω από το κεφάλι σου τα βράδια δήθεν για να παραφυλάξει
μα εκείνη μετρά την κάθε γραμμή στο πρόσωπο σου, σχηματίζει με τα δάχτυλα της γράμματα που μόνο εσύ καταλαβαίνεις
μα από τον τρόμο, μένεις εκεί να κοιτάς με όσες ανάσες απομένουν, για να καταφέρεις να την διώξεις και να πεις πως δεν είναι αυτή
και μένει και σε τρομάζει και σου ψιθυρίζει πως “όλα είναι χρόνος”.